Hannah Beach

Vertaling: Margriet Noot

Mijn moeder begint echt oud te worden en lijdt aan geheugenverlies. Maar onlangs vertelde ze mij het verhaal over mijn eerste schooldag in groep drie weer. Ongeveer halverwege de ochtend hoorde ze mij het huis binnenkomen. Verrast vroeg ze mij waarom ik thuis was. Mijn antwoord was: “Nou, ik wilde je even bezoeken. Ik dacht dat het wel leuk zou zijn om even met elkaar te praten.” Zij antwoordde daarop: “Hannah, ik moet even de school bellen om ze te laten weten dat je hier bent, zodat de juf zich geen zorgen over jou maakt.” Ik zei: “Oh, dat hoeft niet hoor. Er zijn daar genoeg kinderen, de juf vindt het niet erg.” Mijn moeder legde mij vervolgens de gang van zaken op school uit: dat ik daar hoorde te blijven totdat het tijd was om naar huis te gaan. “Maar,” zei zij, “aangezien je nu toch thuis bent, kunnen wij het wel even samen gezellig hebben.” Ik herinner mij dit allemaal niet, maar mijn moeder vertelt mij dat ze een lekkere tosti voor mij maakte (destijds mijn lievelingssnack) en dat we daarna weer naar school wandelden.

Mijn moeder heeft mij dit verhaal tientallen keren verteld. Toen ik wat groter werd, dacht ik vooral dat het zo grappig was dat ik zonder vragen naar huis was gegaan! Als tiener rolde ik met mijn ogen, wanneer ik het verhaal hoorde. Maar dit keer kwamen er tranen in mijn ogen.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik de wijsheid zie in haar reactie toen ik die dag uit school terugkwam. Ze raakte niet overstuur en ze probeerde niet mij een lesje te leren, zodat ik het niet meer zou doen. Ze merkte dat ik de regels van de school niet begreep en ze zag mijn behoefte om contact met haar te hebben. Ze gaf mij die verbinding en legde vriendelijk uit hoe het voortaan zou moeten gaan. De volgende dag stopte ze haar zakdoekje in mijn zak, en zei dat als ik haar miste, ik mijn hand in mijn zak zou kunnen doen en haar zakdoekje voelen. Het was maar een zakdoekje, maar het werkte. Ik had een klein beetje van mama bij mij. Zij wist intuïtief hoe ze mij kon helpen om aan haar vasthouden, terwijl ik weg was.

[…] Het nieuwe schooljaar brengt veel uitdagingen met zich mee, maar het brengt mij ook hoop. Het herinnert mij aan dat verhaal, en hoe belangrijk het is dat kinderen zich veilig en verbonden voelen. Hoe meer fysieke afstand nodig is, hoe crucialer emotionele verbondenheid wordt. Als leerkrachten en ouders mogen wij dit bedenken: wat onze leerlingen nu het hardste nodig hebben, zijn wij zelf en wij kunnen hun relatie met ons voorrang geven. Ik ben dankbaar dat ik dit door mijn moeders hulp met heel mijn hart weet.