Sinds het najaar hadden we een grote kale plek in onze voortuin. We besloten dit tijdens de winter zo te laten en in het voorjaar een paar nieuwe struikjes te planten. Toen de lente aanbrak hebben we dat gedaan. We hebben een gat gegraven, daar de nodige potgrond of mest in gedaan, water, en vervolgens de plant voorzichtig uit zijn potje getild om de wortels zo min mogelijk te beschadigen. Stevig in de grond gezet, en nu maar hopen dat de plantjes zouden wortelen. Toen er wat nachtvorst kwam, keek ik ’s ochtends uit het raam om te zien hoe ze er bijstonden. Leek goed te gaan. En tijdens het warme paasweekend kregen ze extra water.

Het is van belang om planten goed te verzorgen als ze nog jong en in de groei zijn. Een goede tuinier weet dat je zorg vooral naar de wortels van een plant uit moet gaan, en naar goede grond. Dan doet de natuur de rest. Pas als ze stevig geworteld zijn, kunnen ze tegen een stootje (de een meer dan de ander) en gaan ze bloemen en/of vruchten dragen.

Mijn gedachten dwaalden van mijn struikjes naar kinderen. Zoals planten – groot en klein – zich voor gezonde groei en bloei stevig met hun wortels in de grond moeten hechten, zo moeten kinderen zich stevig in hun relatie met ons hechten. Wanneer ze zich veilig en geliefd bij ons voelen, wanneer ze emotioneel water en zon van ons ontvangen, dan gaan ze zich goed ontwikkelen.

Het hoogste doel van de staat is mensen zo snel mogelijk onafhankelijk en economisch functioneel te maken. Wij raken daardoor soms in de war en gaan aan de groei van onze kinderen trekken en duwen. We worden meegesleept in zo jong mogelijk dit en zo vroeg en veel mogelijk dat, zodat ze maar veel leren, voorop lopen en succesvol zijn. Als peuter moeten ze naar de peuterspeelzaal om sociaal gedrag te leren en als tiener moeten ze zich vooral losmaken van hun ouders. Wat maken we ons soms toch druk om datgene waarvoor de natuur al eeuwenlang zorgt: als kinderen goed in hun vel zitten, zich geliefd, verzorgd en geleid voelen, dan gaan ze vanzelf bloeien. Dan wíllen ze dingen zelf doen en zelfstandig worden, en ware intrinsieke groei komt daarvandaan.

Ook tieners moeten nog stevig geworteld zijn in relatie met hun ouders, en als ze dan de ruimte krijgen, gaan ze bloeien. Het is een ingewikkelde periode in het leven van de mens, met zoeken en vallen en opstaan. Die periode komen ze beter door als de deur van de thuisbasis altijd openstaat en de kachel daar altijd warm brandt. Soms lijkt het of ze ons niet nodig hebben of zelfs niet willen, en dan moeten we daar tactvol mee omgaan, maar de deur sluiten is het ergste wat we kunnen doen. Kinderen (tot een jaar of 20) zijn geboren hechtingswezens. Als wij als ouders of familie verslappen in onze relatie met hen, ontstaat er bij hen een hechtingsleegte die dringend gevuld moet worden. En die gáát gevuld worden, meestal door leeftijdgenoten – leeftijdgenoten die gewoonlijk zelf nog ‘op zoek’ of ‘de weg kwijt’ zijn. Lees in ‘Laat je kind niet los’, van Neufeld en Maté, wat er allemaal kan gebeuren, en hoe wij kunnen voorkomen of erop in kunnen spelen. Wij kunnen zoveel doen om de relatie met onze kinderen goed te houden of te herstellen, en het is niet eens zo ingewikkeld.

Een plant verpotten is altijd een beetje riskant. Onze kinderen die de meeste risico’s lopen, zijn dan ook de verpotte kinderen; verpot door een scheiding, door een plaatsing in pleegzorg, een adoptie of anderszins. Ze zijn ontworteld en verplaatst, en hebben consistent goede grond, warmte en zonlicht nodig om te overleven, laat staan tot bloei te komen. Het is voor hen lastiger om aan hun voeding te komen en zich weer stevig te wortelen. Is er een kind in jouw leven, jouw omgeving, dat wat warmte en zonlicht van jou kan gebruiken, dat je misschien al is het maar een hoekje grond kunt geven om een klein deel van zijn wortels in vast te zetten? Een beetje betrouwbare connectie kan veel verschil maken.

Sinds het najaar hadden we een grote kale plek in onze
voortuin. We besloten dit tijdens de winter zo te laten en in het voorjaar een
paar nieuwe struikjes te planten. Toen de lente aanbrak hebben we dat gedaan.
We hebben een gat gegraven, daar de nodige potgrond of mest in gedaan, water,
en vervolgens de plant voorzichtig uit zijn potje getild om de wortels zo min
mogelijk te beschadigen. Stevig in de grond gezet, en nu maar hopen dat de
plantjes zouden wortelen. Toen er wat nachtvorst kwam, keek ik ’s ochtends uit
het raam om te zien hoe ze er bijstonden. Leek goed te gaan. En tijdens het
warme paasweekend kregen ze extra water. Het is van belang om planten goed te verzorgen als ze nog
jong en in de groei zijn. Een goede tuinier weet dat je zorg vooral naar de
wortels van een plant uit moet gaan, en naar goede grond. Dan doet de natuur de
rest. Pas als ze stevig geworteld zijn, kunnen ze tegen een stootje (de een
meer dan de ander) en gaan ze bloemen en/of vruchten dragen. Mijn gedachten dwaalden van mijn struikjes naar kinderen. Zoals
planten – groot en klein – zich voor gezonde groei en bloei stevig met hun
wortels in de grond moeten hechten, zo moeten kinderen zich stevig in hun
relatie met ons hechten. Wanneer ze zich veilig en geliefd bij ons voelen,
wanneer ze emotioneel water en zon van ons ontvangen, dan gaan ze zich goed
ontwikkelen. Het hoogste doel van de staat is mensen zo snel mogelijk
onafhankelijk en economisch functioneel te maken. Wij raken daardoor soms in de
war en gaan aan de groei van onze kinderen trekken en duwen. We worden
meegesleept in zo jong mogelijk dit en zo vroeg en veel mogelijk dat, zodat ze
maar veel leren, voorop lopen en succesvol zijn. Als peuter moeten ze naar de
peuterspeelzaal om sociaal gedrag te leren en als tiener moeten ze zich vooral
losmaken van hun ouders. Wat maken we ons soms toch druk om datgene waarvoor de
natuur al eeuwenlang zorgt: als kinderen goed in hun vel zitten, zich geliefd,
verzorgd en geleid voelen, dan gaan ze vanzelf bloeien. Dan wíllen ze dingen
zelf doen en zelfstandig worden, en ware intrinsieke groei komt daarvandaan. Ook tieners moeten nog stevig geworteld zijn in relatie met
hun ouders, en als ze dan de ruimte krijgen, gaan ze bloeien. Het is een
ingewikkelde periode in het leven van de mens, met zoeken en vallen en opstaan.
Die periode komen ze beter door als de deur van de thuisbasis altijd openstaat
en de kachel daar altijd warm brandt. Soms lijkt het of ze ons niet nodig
hebben of zelfs niet willen, en dan moeten we daar tactvol mee omgaan, maar de
deur sluiten is het ergste wat we kunnen doen. Kinderen (tot een jaar of 20)
zijn geboren hechtingswezens. Als wij als ouders of familie verslappen in onze
relatie met hen, ontstaat er bij hen een hechtingsleegte die dringend gevuld
moet worden. En die gáát gevuld worden, meestal door leeftijdgenoten –
leeftijdgenoten die gewoonlijk zelf nog ‘op zoek’ of ‘de weg kwijt’ zijn. Lees
in ‘Laat je kind niet los’, van Neufeld en Maté, wat er allemaal kan gebeuren,
en hoe wij kunnen voorkomen of erop in kunnen spelen. Wij kunnen zoveel doen om
de relatie met onze kinderen goed te houden of te herstellen, en het is niet
eens zo ingewikkeld.Een plant verpotten is altijd een beetje riskant. Onze
kinderen die de meeste risico’s lopen, zijn dan ook de verpotte kinderen; verpot
door een scheiding, door een plaatsing in pleegzorg, een adoptie of anderszins.
Ze zijn ontworteld en verplaatst, en hebben consistent goede grond, warmte en
zonlicht nodig om te overleven, laat staan tot bloei te komen. Het is voor hen
lastiger om aan hun voeding te komen en zich weer stevig te wortelen. Is er een
kind in jouw leven, jouw omgeving, dat wat warmte en zonlicht van jou kan
gebruiken, dat je misschien al is het maar een hoekje grond kunt geven om een
klein deel van zijn wortels in vast te zetten? Een beetje betrouwbare connectie
kan veel verschil maken.