“Ouders moeten hun kind loslaten,” hoor ik zo vaak om me heen.
Ik zeg: ‘niet doen!’ Loslaten is voor kinderen doodeng, en eenzaam. Het laat ze twijfelen aan jouw betrokkenheid. Want wat belangrijk voor je is, hou je toch dichtbij?
Bovendien: zij laten jou nooit los. Ook als je niet fysiek bij elkaar bent, blijven ze in hoofd en hart met je verbonden.
Vrijgeven, dát is iets anders. Vrijgeven is ruimte geven, maar wel in de geruststellende wetenschap dat jij er bent. Als springplank én als landingsplek. Vrijgeven is gebaseerd op wederzijds vertrouwen.
Dat onzichtbare (bloed)lijntje, die stille aanwezigheid, is wat kinderen veerkracht geeft. Het werkt als een beschermende buffer tegen de kwetsuren die onvermijdelijk zijn. Want een pijnlijke ervaring wordt pas een trauma als een kind het alleen moet verwerken.
Ik heb het zelf ook ervaren. Als ouder ben ik veranderd, door het leven en door omstandigheden. Mijn oudste kind hield ik steviger vast. Mijn jongste heb ik, ook noodgedwongen door de hectiek van het ouderschap over vier kinderen, meer vrijgegeven. En ik zie het terug. De oudste is bedachtzaam, beschouwend. De jongste impulsiever, vrijgevochten. En toch… zie ik in beiden dezelfde moed om hun weg te zoeken, wetend dat mijn vangnet er altijd zal zijn.
Opvoeden vraagt niet om afstand nemen, maar om nabijheid bewaren. Soms dichtbij, soms op afstand. Om beschikbaar blijven, ook als je een stap terugzet.
Dr. Gordon Neufeld beschrijft dit zo mooi in zijn boek Laat je kind niet los. Hij zegt: “Kinderen hebben een diepe, instinctieve behoefte aan een hechtingsfiguur.” Intieme verbondenheid is geen voorkeur, maar een fundamentele basis voor overleving, groei en ontwikkeling.
En precies dát is waarom ik geloof: vrijgeven, ja. Loslaten, nooit!
0 reacties op "Loslaten of vrijgeven"